Donald Angier urodził się w 1933 roku w Utica, w stanie Nowy Jork. Jego ojciec był z pochodzenia francuzem, a matka Indianką z plemienia Mohawk. Natomiast jego dziadek pochodził z Irlandii, gdzie jego rodzina żyła od pokoleń. Młody Angier miał obsesję na punkcie jujutsu od momentu, gdy oglądał serię filmów pt. "Mr. Muto" (przełom lat 30-tych i 40-tych). Pan Muto w filmie był detektywem, który stosował w akcjach pewne techniki jujutsu lub samoobrony. Ponadto w domu miał fragment czasopisma, gdzie na zdjęciu przedstawiona była kobieta stosująca na przeciwniku rzut przez ramię. Wielokrotnie młody chłopak próbował zrozumieć jak ta technika jest wykonywana, ale nie udawało mu się. Któregoś dnia, gdy miał ok 15-16 lat razem z kolegami grał na boisku w siatkówkę. Nagle zauważył za ogrodzeniem siedzącego na ławeczce Azjatę. Od razu przypomniała mu się technika widziana w starym czasopiśmie. Pomimo lęku i wielkich emocji postanowił zapytać o to nieznajomego, którego w swojej wyobraźni uważał za Japończyka znającego jujutsu. Nie pomylił się zresztą wiele, gdyż nieznajomym był Yoshida Kenji, pochodzący ze starej, samurajskiej rodziny, znanej z wydania na świat wielu sławnych woskowych, polityków i innych znakomitości. Jednak w tym momencie młody Angier nie miał o tym pojęcia. Jednak nim zdążył przemyśleć całą sytuację, nieznajomy odszedł. Jednak po kilku dniach, gdy młody chłopak przełamał swoje obawy, podszedł do Japończyka i wyciągnął pomięte zdjęcie wycięte z kolorowego magazynu, przedstawiające rzut przez ramię na przeciwniku. Wstrzymując oddech, pokazał to zdjęcie dla Yoshidy i zapytał ; "czy umie pan to zrobić ?". Yoshida był zaskoczony a potem ubawiony. Odpowiedział , że potrafi. Wtedy chłopak bardzo podekscytowany szybko zapytał ; " czy może mnie pan tego nauczyć ?" Yoshida zastanawiał się przez chwilę, potem oddał fotografię chłopakowi mówiąc: "ja już tego nie nauczam!", a następnie wstał i odszedł.

Minęło kilka tygodni, gdy Yoshida wrócił w to samo miejsce i spotkawszy tego samego chłopaka, przywołał go do siebie. Zapytał go wtedy, czy chce nadal uczyć się jujutsu. Oczywiście, chłopak skwapliwie skorzystał z tej okazji zostając uczniem mistrza Yoshida. Nauka rozpoczęła się już następnego dnia. Donald nie czuł się jednak usatysfakcjonowany, gdy przez pierwsze tygodnie wcale nie nauczył się wykonywania tego rzutu, tylko dostawał do ćwiczenia jakieś niepotrzebne, według niego, rzeczy.

To pierwsze dojo Yanagi ryu w Ameryce znajdowało się w opuszczonym garażu dla dwóch samochodów, z brudną podłogą i podtrzymywanymi, chylącymi się ścianami. Na podłodze, by ukryć brud, położono kartony z fabryki pakującej mięso, ale były one woskowane przez co bardzo śliskie do wykonywania pewnych ćwiczeń. Dlatego do czasu ich wytarcia, Yoshida nauczał etykiety, oddychania, trzymania i czyszczenia miecza. W końcu uzyskano deski, które ułożono na podłodze a następnie przykryto dywanem.

Nauka trwała od poniedziałku do piątku w godzinach od 18.00 do 21.30, a w sobotę i niedzielę od 12.00 w południe do 17.00. Jeżeli Angier był spóźniony więcej niż 10 minut, to nie było już żadnych ćwiczeń. Wtedy Yoshida proponował tylko herbatę a następnie opowiadał stare opowieści o samurajach.

Nauka trwała codziennie aż do 1952 roku, kiedy to Angier został powołany do armii USA. Tam także miał szczęście kontynuować treningi sztuk walki, gdyż stacjonował w Aberdeen, obok dużego kontyngentu japońskich amerykanów z Hawajów. Jednakże co tydzień przyjeżdżał do domu, by ćwiczyć z Yoshida.

Angier uczył oficerów walki wręcz jako instruktor , za co otrzymał wiele pochwał. Pod koniec 1954 roku Angier odwiedził jak zwykle swojego mistrza, ale ten był już bardzo chory i nie odbyły się żadne ćwiczenia. Yoshida z pewnością zaczął odczuwać skutki pobytu w obozach, jak i również emocjonalne i fizyczne trudy swego stylu życia w USA. Trzeba bowiem pamiętać, że w Japonii Yoshida Kenji był szanowanym członkiem zamożnej rodziny. Wtedy to Yoshida wytłumaczył Angierowi, że w Japonii jest taka tradycja czy też zwyczaj, że jeżeli samuraj nie miał syna na swego następcę, to był zobowiązany wziąć "YOSHI" czyli adoptować chłopca, by nazwisko i tradycje rodziny były dalej przekazywane. Poprosił Angiera by został jego Yoshi. Angier nie mógł odmówić swemu mistrzowi i przystał na to. Oczywiście adopcja ta nie jest legalną procedurą tylko symboliczną. Yoshida nadał Angierowi imię YOSHIDA KENSABURO i uczynił go następcą swojej rodzinnej sztuki, przez darowanie mu specjalnego zezwolenia i pieczęci rodowej (han).

Mistrz Yoshida Kenji zmarł w grudniu 1954 roku na zapalenie płuc, w czasie gdy Angier został wysłany służbowo przez armię w inny rejon kraju. Po odbyciu służby, by spełnić oczekiwania swego mistrza, Angier wyjechał do Kalifornii ze względu na dużą ilość Japończyków zamieszkujących te tereny. Pragnął on kontynuować naukę jujutsu, ale kiedy mówił, że jest jujutsuka, spotykał się ze śmiechem, szyderstwem i lekceważeniem. Był zapewniany, że jujutsu już nie istnieje a jedyną kontynuacją jest JUDO KODOKAN, które zawiera najważniejsze elementy jujutsu. Wreszcie po długich poszukiwaniach odnalazł szkołę samoobrony, która nauczała brutalnej formy walki wręcz. Podarował pieniądze by można było kupić matę do pokrycia podłogi. Studenci tej szkoły byli zafascynowani pełnymi wdzięku ruchami i zdziwieni efektywnością jego technik. Pod koniec 1955 roku Angier zakupił tę szkołę i otworzył pierwsze publiczne DOJO TRADYCYJNYCH SZTUK WALKI. W 1962 roku przenosi się do Lunwood w Kalifornii, gdzie nauczał przez wiele lat. Soke Angier nauczał aikijujutsu publicznie w latach 1955-1988, ale teraz uczy tylko kilku wybranych uczniów w swoim domu w Long Beach w Kalifornii. Czasami uczestniczy jako prowadzący (zaproszony gość) w seminariach poświęconych aikijujutsu. Mistrz Angier nie jest zainteresowany rozpowszechnianiem tej sztuki wśród dużej rzeszy społeczeństwa, ale interesują go małe szkoły z doskonale wyćwiczonymi studentami.

Wierzy, że w świecie jest dużo mierności i prędzej pozwoli swej sztuce zniknąć, niż będzie miał stu źle i niewystarczająco wyszkolonych uczniów, którzy otworzą swoje dojo po całym kraju. Tak dzieje się z wieloma sztukami walki, nawet w Japonii. By sztuka ta jednak nie uległa zapomnieniu przez potomność, postanowił on przekazywać ją tylko wybranym członkom społeczeństwa. Wymagało to sformułowania i usystematyzowania programu nauczania systemu Yanagi ryu.

Jako że w tej szkole nie było stopniowania kyu - dan lecz licencje Menkyo , Angier wprowadził stopnie 5 kyu ( gokyu ) do 1 kyu (ikkyu). Powyżej tych stopni istnieją tylko trzy stopnie - tytuły; Renshi, Kyoshi i Hanshi. Jednakże te trzy stopnie nie mogą być porównywane z kategoriami czarnego pasa - shodan, nidan i sandan. Przeciętny czas uzyskania umiejętności od gokyu do stopnia Renshi trwa od 12 do 15 lat. W zakres technik tej szkoły według programu Soke Angiera wchodzą m.in. techniki kenjutsu, naginatajutsu, sojutsu, hojojutsu, tessenjutsu, tantojutsu, bojutsu oraz taijutsu.

Pierwszy kontakt Soke Angiera z polskim jujutsu nastąpił pod koniec 1987 roku. Stało się to za sprawą instruktora jujutsu Eryka Murlowskiego z opolskiego ośrodka KOBUDO KENKYUKAI. Napisał on list do Soke Angiera i tak rozpoczął się jeden z pierwszych kontaktów z tradycyjnym aikijujutsu. Kontakt ten był milowym krokiem w nauczaniu jujutsu w Polsce. W ciągu kilku lat Soke Angier przesłał opolskiemu instruktorowi wiele dokumentów i materiałów (w tym video) na temat swojej szkoły Yanagi ryu jak i wielu innych systemów. Jednym z nich jest system battojutsu Toyama ryu (Nakamura ryu), który do dzisiaj praktykowany jest w Centrum KOBUDO KNKYUKAI. Także wiele zasad i technik z Yanagi ryu znalazło zastosowanie w systemach propagowanych w ramach Centrum. Bez przesady można założyć, że wiedza Soke Angiera, poprzez jego materiały, wskazówki jak i postawę prawdziwego sensei znacząco wpłynęła na poprawny kierunek rozwoju jujutsu propagowanego przez Eryka Murlowskiego, jego Centrum i systemu.